Column Long COVID

LongCOVID en long distance – Hoe de gevolgen van corona mijn familie bijna achtduizend kilometer van mij vandaan haalde.

Na een paar jaar lang onder strenge maatregelen leven is tegenwoordig bijna alles weer mogelijk; winkels die hun deuren openen, festivals die weer plaats kunnen vinden in volle rep en ook de drukte op Schiphol laat ons bijna het coronavirus vergeten. Want naast het feit dat we het er niet graag over hebben, lijkt het zelfs alsof we er niet over willen praten. Toch heb ik het er wel graag over, want corona is voor mij nog niet voorbij. Sterker nog, het is mijn levenslange sleur.

De symptomen van LongCOVID zijn niet altijd eenduidig, maar de meest voorkomende zijn een korte adem, vermoeidheid en koorts. Juist voor de mensen met een lage weerstand is het coronavirus gevaarlijk. Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat risicogroepen als ouderen en langdurig zieken voorrang kregen op de vaccinatie. En al die vele regels die het kabinet ons oplegde, deden we voor hen. 

De familie waaruit ik kom, nam deze regels heel serieus. Bezoek werd gelimiteerd, er werd altijd anderhalve meter afstand gehouden en de mondkapjes gingen op als de kinderen naar school werden gebracht. Toch was dit niet genoeg om het virus buitenshuis te houden. Op een dag kwam een van mijn halfbroertjes thuis met klachten, en binnen no time had het hele gezin corona. Met hoesten, koorts en ziek op bed liggen tot gevolg. 

Hoewel het ons toen al bekend was dat deze ziekte voornamelijk gevaarlijk is voor astmapatiënten, hadden we nooit kunnen voorzien dat LongCOVID ook in onze familie zo’n grote rol zou gaan spelen. We hadden allemaal gehoopt dat mijn stiefvader snel beter zou worden, en weer mee kon doen met de gezellige gezinsuitjes. Hij was degene die het langst last bleef houden van de klachten. Boodschappen doen, naar werk gaan, een wandeling door het Amsterdamse bos of kerst vieren met de hele familie, het zijn zaken die mijn stiefvader al ruim een jaar niet meer kan. 

In het voorjaar van 2022 heeft mijn stiefvader de diagnose van LongCOVID gekregen. De longarts vertelde hem dat hij bepaalde dingen niet langer kan doen. Met zijn lage weerstand is het beter om niet te veel buiten te komen. Dat is immers de plek waar een hoop virussen in de lucht hangen. Een ‘simpele’ verkoudheid kan mijn stiefvader al fataal worden. Het advies van de longarts is dan ook; bouw je weerstand op en neem rust.

Nu mijn stiefvader niet langer kan werken was het voor hem van belang zijn bedrijf te verkopen. De inkomsten werden minder, de boodschappen zuiniger. Het was niet langer nodig om over twee auto’s te beschikken nu nog maar één iemand kon rijden. Dus ook de auto werd verkocht. De meeste huishoudtaken kwamen op de schouders van mijn moeder te vallen; boodschappen doen, het huis schoon maken en de kids naar school brengen. Mijn halfbroertjes zijn nog jong en begrijpen de situatie niet altijd even goed. Het is voor hen soms lastig te bevatten dat bij anderen wel vaak feestjes worden gevierd, dagjes naar het pretpark worden gepland en de vader van vriendjes mee doen met een potje voetbal. Waarom moeten wij een mondkapje op als we naar school gaan, terwijl onze vrienden dat niet hoeven? 

Na acht weken lang herstel op Curaçao leek het alsmaar beter te gaan met de gezondheid van mijn stiefvader. Mijn halfbroertjes hadden de vader weer terug die met hen naar het strand ging, spelletjes speelde en een balletje trapte. Dit zomerse klimaat was van grote invloed op het hele gezin. Iedereen was vrolijk en vergat bijna het bestaan van corona met zijn verschrikkelijke nasleep. Naarmate een einde aan de vakantie naderde, kwam ook een einde aan de gezonde staat van mijn stiefvader. Bij zijn thuiskomst sloeg het hoesten en de benauwdheid aan. Na enkele weken was hij nog zieker dan hiervoor.

Het advies om rust te nemen is makkelijker gezegd dan gedaan. Met de vele pollen in de lucht is Nederland voor een astmapatiënt niet de meest prettige leefomgeving. Om aan zijn weerstand te werken, is het voor mijn stiefvader zaak in een omgeving te zijn met een hogere luchtvochtigheid. Omdat Nederland geen tropisch klimaat kent, werd het al snel duidelijk dat er dingen in het leven van mijn familie drastisch zouden veranderen. 

Mijn moeder, stiefvader en drie halfbroertjes zijn begin februari geëmigreerd naar curaçao, zo’n achtduizend kilometer van mij vandaan. Daar zullen ze een geheel nieuw leven opbouwen en zal mijn stiefvader herstellen van wat begon als een ‘simpel griepje’. Dit is de plek waar zij afgelopen zomer veel tijd hebben doorgebracht, waar de gezondheid van mijn stiefvader enorm is bevorderd en waar mijn familie weer een familie is geworden. De plek, waar voor een enkel ogenblik corona geen overmacht leek te hebben.

Ook ik vergeet soms even het bestaan van de pandemie. Zo moeilijk is dat ook niet, alles gaat weer ‘gewoon’ door in het leven. Universiteiten en Hogescholen zijn open, borrels in de horeca zijn toegestaan en ook lekker op een festival dansen is mogelijk. Ik zeg dan ook maar al te graag te willen genieten van ‘het goede leven’. Toch heeft corona met de ziekte van mijn stiefvader mij laten inzien dat dit goede leven niet langer berust op vrijheden als borrelen, feesten en met vrienden afspreken. Voor mij betekent dit ook het contact met mijn familie. Kleine halfbroertjes die vrolijk op je af komen rennen als je op bezoek komt. Een warme omhelzing van je moeder als je even wat minder lekker in je vel zit. Hard gejuich van je familie als je een wedstrijd wint waar je maanden voor hebt getraind. En dat kleine traantje van vreugde bij je diploma-uitreiking van je bachelor waar je drie tot vier jaar keihard voor hebt gestudeerd. 

Het is misschien makkelijker om de periode van de pandemie ver in je geheugen te begraven, zodat je hier niet meer aan hoeft terug te denken. Maar waak wel voor de gevaren van corona. Het is niet ondenkbaar om dierbaren te verliezen aan dit verschrikkelijke virus. Ik ben dankbaar voor mijn omgeving, en koester het idee van een gezond en vrij leven. Want ondanks dat we weer de vrijheid hebben tot werken, studeren en feesten, zijn er ook mensen die deze vrijheid niet kennen; mensen die iedere dag aan huis vastgekluisterd zitten, en in angst leven nog zieker te worden dan LongCOVID hen heeft gebracht.