3 Februari 2023
Leestijd: ca. 3 minuten
Auteur: Gijs Eggenkamp
Binnen de JOVD ben ik een linkse lul, dat weet ik. Ik draag nog net geen geitenwollensokken, en denk inderdaad aan het klimaat en de medemens. Maar natuurlijk niet oprecht, omdat het wel leuk is om rechts te zijn. En makkelijk, maar dat weten jullie.
Als salonsocialist ga ik ook graag schaatsen op natuurijs, waarschijnlijk omdat dat over tien jaar niet meer mogelijk is. Daarbij kwam ik vijf weken geleden in het hospitaal omdat ik een scheurtje in mijn linkerchouder opliep en mijn arm uit de kom schoot. Behandeling: niet aanstellen. Advies: een week niet gek doen. Kosten: veel. Dus ja
ik was afgelopen week – vijf weken verder – op skivakantie, ook omdat ik weet dat dat over tien jaar waarschijnlijk niet meer mogelijk is.
Maar goed, halverwege ging hetzelfde fout. Een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen, mensen wel. Ik maakte een draai buiten de piste en verloor mijn schouder. Reslutaat: een helikoptervlucht en heel lang wachten aan de lijn bij de verzekering.
Het was een vermoeiend gesprek over waar ik viel: in de EU of daarbuiten. En luchtig gesprek over waar ik viel: binnen de piste of daarbuiten. En dan was de vraag of dit in het dossier zorg- of reisverzekering viel. Ik wist alleen dat het veel geld ging kosten en had verder totaal geen idee.
Ik kwam met de privéheli aan in een Zwitsers ziekenhuis en werd al na een halfuur masseren in een lab heel liefdevol behandeld, het had het decor van Star Wars kunnen zijn. In Nederland kostte dat vijf kwartier en was het liefdeloos. Noem het werkdruk. Voor de duidelijkheid, dat is meer dan twee keer zoveel. Deze salonsocialist praat niet graag over ‘efficiëntie’, maar in Nederland is nog een slag te slaan. Aldaar werd ik helemaal volgespoten met narcose en na fonkelende lampjes, dansende gezichtjes en gekke muziekjes was alles voorbij. Het duurde tous incluis nog geen twee uur.
Het politieke? Die avond hadden we een gesprek waarin ik in een betoog oversloeg over het koppelen van de zorgpremie aan rook- en eetgedrag. ‘Misschien moeten we het dan ook aan wintersport binden’, werd me gezegd. ‘Je hebt immers al een levensrekening van 200.000 euro, allemaal in de bergen.’
‘Het lot is geen keuze’, was mijn antwoord, ‘Dik zijn en roken wel. Skivakantie toch ook?’