1 Februari 2023
Leestijd: ca. 4 minuten
(Gast)auteur: Melle L. Berg
Aangezien dit de eerste editie van deze maandelijks terugkerende column zal zijn, begin ik graag met een korte uitleg. Ik kies elke maand – op grond van niets anders dan mijn persoonlijke voorkeur en informatievoorziening – een politicus die er die maand uit heeft gesprongen. Dit kan om positieve of negatieve redenen zijn en houdt altijd verband tot de actualiteit.
Het is editie één en ik kies al een buitenlands politicus, geen bijzonder prominente, ook. Wie is deze ‘George Santos’ eigenlijk? Dat is precies het punt; dat weten we niet. Het kan heel goed zo zijn dat ik het eigenlijk over Anthony Devolder heb, of over Anthony Zabrovsky, hoewel die laatste naam hoogstwaarschijnlijk zeker niet klopt. In de afgelopen zeven à acht jaar hebben de Verenigde Staten ons een breed scala van meer dan kleurrijke ‘politici’ gepresenteerd, van Donald Trump tot Marjorie Taylor Green en een ogenschijnlijk redelijke George W. Bush (wie had ooit gedacht dat de republikeinse partij volgens velen weer de partij van Bush jr. zou moeten worden?). Nu zien we wederom een heel bijzondere, wederom een republikein, wederom een leugenaar. ‘Santos’ houdt het echter niet bij liegen over zijn belastingaangifte, een verkiezingsuitslag of de grootte van zijn handen. ‘George’ ‘Santos’ liegt over alles, zelfs over zijn naam.
In Amerika kunnen de talkshowpresentatoren hun geluk niet op, want elke dag komt wel iets nieuws naar voren. Je zou zeggen dat de gênante vertoningen van de republikeinen omtrent de verkiezing van de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden de politiek geëngageerde grappenmakers aldaar genoeg materiaal op zou leveren, maar ook op het moment dat Kevin McCarthy afgleed om misschien wel de meest vleugellamme huisvoorzitter aller tijden te worden, was ‘Santos’ het gesprek van de dag. ‘Santos’ beweerde joods te zijn, maar verklaarde toen het tegendeel bewezen werd dat hij niet ‘jewish’ zei, maar ‘jew-ish’, wat dat ook moge betekenen. Misschien betekent het wel dat hij denkt dat het ‘jew-ish’ is om geld weg te sluizen uit niet-bestaande goededoelenorganisaties, iets wat hij al vele jaren blijkt te doen.
Het is ook heel ‘jewish’ om familie te hebben die slachtoffer is geweest van de holocaust, dus dan is het zonder meer ‘jew-ish’ om te zeggen dat je van holocaustoverlevenden afstamt. Het hoeft niet waar te zijn, je bent toch niet ‘jewish’. Waarom zou iemand dan aannemen dat je voorouders dat wel waren? Dat ‘Santos’ zo direct geraakt verdicht te zijn door historische rampen, werd andermaal duidelijk toen hij vertelde dat zijn moeder bij de aanslagen van 11 september 2001 was omgekomen. Ook dit was natuurlijk niet zo. Hij zei bankier te zijn geweest, is niet waar; hij zei op NYU te hebben gezeten, is niet waar; hij zei een grote pandjesbaas te zijn, is niet waar.
Voor ik simpelweg een lijst met zijn leugens opschrijf – en geloof mij, het zijn er nog veel meer en het is allemaal dolkomisch, Google is een ding, gebruik het – is het misschien goed eens tot mijn punt te komen: waarom kies ik deze maand ‘Santos’ en wat is zijn betekenis in de politiek? ‘George’ ‘Santos’ is als republikein verkozen in een district op Long Island, het grote eiland ten oosten van Manhattan, waar bijna de helft van de gehele populatie van de staat New York woont. Hoe vermeend links het stedelijk gebied rondom New York City placht te zijn, is het niet ongewoon dat er republikeinen worden verkozen. ‘Santos’ presenteerde zich echter op een zodanige manier dat hij zonder twijfel stemmen heeft gewonnen door te liegen. Enerzijds zei hij homoseksueel, Joods, Latijns-Amerikaans en hoogopgeleid te zijn, zaken die je niet per se kwalificeren voor een politiek ambt, maar externe factoren die voor de inhoudvermijders onder de stedelijke linkse stemmers zeer doorslaggevend kunnen zijn. Dat hij anderzijds beweert het met de ideeën waarvoor mensen als Donald Trump en Ron DeSantis staan, eens is, levert hem een hoop rechtse stemmers op. Het werkte, hij won een zetel in het Huis van Afgevaardigden.
Toen zijn leugens naar buiten kwamen, hield niemand minder dan Kevin McCarthy hem de hand boven het hoofd. Dit heeft binnen de partij ook zeker consequenties gehad voor McCarthy. ‘Santos’ zit momenteel zelfs in de ‘MKB-commissie’ en de House Committee on Space, Science, and Technology, onderwerpen waar hij door eigen ervaring noch theoretische expertise kennis van zou kunnen hebben. Terwijl de republikeinse partij in New York van hem af wil (en ogenschijnlijk een meerderheid van de bevolking van de Verenigde Staten) Blijft de hoge leiding in het Huis hem in bescherming nemen. Zijn ze zo vergevingsgezind? Weet hij iets van een hoge pief? Is hij belangrijk voor het functioneren van het Huis? De precieze reden blijft onduidelijk. Hij zegde eens toe op te stappen als 142 mensen hem daartoe verzochten. Los van hoe willekeurig dit getal is, is het haalbaar laag. ‘Mooi. Toedeledokie, ‘George’!’, zou je zeggen. Neen! Wederom liegt ‘Santos’, het zou eens niet. Hij zegt in zijn zin te zijn onderbroken (hij had zijn zin gewoon afgemaakt), hij kwam er niet aan toe het woord ‘duizend’ te zeggen. Leugens op leugens.
Terwijl in november de goudplastic vleugel van de republikeinse partij rondom Donald Trump overal verliezen leed en de ratio een overwinninkje leek te hebben geboekt, dachten we met zijn allen even dat het weer goed ding komen. Trump zat er toch niet meer, nu hoeven ze niet meer collectief te doen alsof ze achter hem staan. Toch doen ze exact hetzelfde nog een keer, maar nu niet met een de facto partijleider; niet met de machtigste persoon van het machtigste land op aarde. Ze doen het met iemand die hen niets op kan leveren. Het kost de republikeinen niets om hem niet te helpen. Waarom doen ze het dan? Blijkbaar is de Amerikaanse politiek in deze eeuw zo cynisch, star en ir- en surreëel geworden, dat ze de moeite erin steken om het probleem te negeren. Hoe komisch de hele casus ook moge zijn, het is een triestmakende glinstering op het cijferslot van de kluis waarin de Amerikaanse politiek de rede heeft weggestopt, zonder de combinatie te noteren.
P.S.: om hier niet op zo’n trieste noot uit te gaan, raad ik nog eens aan: zoek op waar ‘George’ ‘Santos’ allemaal wel niet over liegt, je verzint het niet (dat heeft hij al voor je gedaan).
